Leif, mijn lief was mijn romandebuut. Ik had twee jaar aan het verhaal gewerkt voordat ik het naar uitgeverij Querido stuurde. Daar dachten (of hoopten) ze dat ik een jong talent was, maar ik was al 41 jaar toen het manuscript daar in de brievenbus viel. Het kwam uit in 2003.
Twee jaar later verscheen Leif, mijn lief in de serie Jonge Lijsters, voor middelbare scholieren van 12-16 jaar. In 2006 kwam het boek uit in Duitsland, onder de titel Sag nicht, ich liebe dich. De Duitse vertaling is van Rolf Erdorf. Hij kreeg in 2005 de Martinus Nijhoffprijs voor zijn vertalingen uit het Nederlands. Kerstin Schürmann maakte de mooie omslag met drijvende letters.
Voordat ik begon aan Leif, mijn lief had ik alleen korte verhalen geschreven, de meeste voor jonge kinderen. Op een dag las ik De dagen van de bluegrassliefde van Edward van de Vendel voor lezers van 15 jaar en ouder. Ik vond het prachtig en wilde dat ook eens proberen: een boek schrijven voor jongvolwassenen. Ik heb gebeurtenissen uit mijn eigen pubertijd gebruikt voor het verhaal.
Niet alles wat in Leif, mijn lief staat heb ik beleefd, en ook niet in de volgorde van het boek, maar er zijn wel dingen echt gebeurd. Zo kreeg ik bijvoorbeeld ook een telefoontje van een onbekend meisje, dat aan mij vertelde wat Margreet in het boek aan Cornelie vertelt. En ik ben ook jaren voor het grote niksen op Ibiza geweest, in een prachtig vakantiehuis (maar niet zo mooi als Casa Nixe).
Terwijl ik aan het schrijven was over vroeger, werden er allemaal dingen wakker die in mijn geheugen lagen te sluimeren. Opeens wist ik weer hoe de fiets eruit zag waar ik toen op reed, en wat voor rammeltje die had als ik door een kuil reed. En ik voelde weer hoe ontzettend verliefd ik was geweest, hoe mijn buik daar soms van samentrok.
Ik moest ook weer een beetje huilen om de rottige dingen. Ik heb enorm zitten wroeten in mijn herinneringen en er heel veel bij verzonnen. Eerlijk gezegd weet ik inmiddels niet meer weet welke gebeurtenissen echt zijn en welke bedacht.
terug