Verboden voor kinderen

Nu het basisschema voor mijn nieuwe boek Pizza Houdini er is, probeer ik de personages een beetje te leren kennen. De moeder van de hoofdpersoon heeft een drukke baan bij de opera. Soms is het zo druk dat Kamille mee moet naar het atelier, en dan maakt ze daar haar huiswerk.

Ik mocht een ochtendje op bezoek in Amsterdam Zuid-Oost waar het kolossale atelier van De Nederlandse Opera staat. Ik moest steeds mijn mond dichtdrukken, vanwege alle verbazing.

Zo groot! Het gebouw, het aantal mensen dat er werkt, het vakmanschap en de toewijding.
Er zijn twee ruimtes groot genoeg om het hele podium en dus het complete decor van een nieuwe voorstelling in op te bouwen. Maar er zijn ook kamers als een museum: vol maquettes van het toneel. Ik struinde langs depots vol verfpotten en stellages met hout en ijzer en moest mijn hoofd in mijn nek leggen om de honderden meters hangende kostuums te zien.

Hoewel het in het atelier verboden is voor kinderen, heb ik allang door dat Kamille toch de schilders mag helpen en toneeldoeken gaat uitrollen.
En natuurlijk raakt ze samen met haar nieuwe vriend Vittorio kwijt tussen de stellages met toneelkleding.
Ik ben ook een beetje bang dat ze stiekem de kostuums van Carmen en Don Giovanni zullen aantrekken.

 

(foto’s van mijzelf en van opera.nl)

1A beeld onder tekst

Het verhaal kreeg opeens een baby

Het was een lange weg, die van idee tot laatste versie van ‘Boyd was hier’.

Ik vertelde erover tijdens de presentatie van het boek. De eerste lezers laten nu gelukkig weten dat ze begrijpen waarom er zoveel tijd overheen moest gaan. Dit thema en deze vorm zijn niet in een mum van tijd bedacht en uitgewerkt. Toch is het geen moeilijk boek geworden. Iemand zei van de week een beetje schuchter dat ze in een dag (‘ademloos’) had gelezen wat ik in zes jaar heb opgeschreven.

Maar het is toch fijn om nu de schrijftijd wat te verkorten. Dus ik heb alweer twee personages die bij me aan de schrijftafel zitten: Kamille van elf en Vittorio van dertien.

Ze wonen boven elkaar in een grote stad, in en portiekwoning. Ze lijken (elke dag een beetje minder) op twee kinderen die ik ken, wonen in een huis aan een straat waar ik vaak kom, maar maken verzonnen gebeurtenissen mee.

Bij mij heeft elk boek zijn eigen aanpak. Deze keer vind ik het fijn om iedereen vóór me te zien, voordat ik echt ga schrijven. Ik heb foto’s gezocht van mensen die lijken op mijn personages en een schema gemaakt van hun verhoudingen.

Toen ik het verhaal dat ik in mijn hoofd heb, aan een vriendin vertelde, zei ze: ‘Mmm… Kan er geen baby bij? Een baby die van niemand is, maar die op een dag wordt thuisbezorgd?’

Ik vond het een briljant idee en nu heeft het verhaal opeens een baby gekregen. Gisteravond heeft mijn zoon (terwijl ik in de opera was voor onderzoek. Jaja..) een collage gemaakt van baby’s waar hij om moet lachen en naar wie ik kan kijken als ik het even niet meer weet.

Pizza Houdini’ heet het boek voorlopig. Ik leg nog wel eens uit waarom.

Botblog.beel2

De eerste ‘Boyd was hier’

Zo, dat was wel ongeveer de leukste dag van mijn leven: de presentatie van ‘Boyd was hier’ in die geweldige Rijnlandse Boekhandel te Oegstgeest.

Zo veel mensen!
Van dichtbij en ver.

Familie van de warme en de koude kant.
Vrienden van nu en héél vroeger.

Ik heb gesproken over de lange ontstaansgeschiedenis van het boek, daarna was er een tienjarige illusionist die op verbluffende wijze het allereerste exemplaar tevoorschijn toverde.

Dat exemplaar mocht ik uitreiken aan Erik van Muiswinkel. Met wie ik, ergens in die lange ontstaansgeschiedenis, uitgebreid heb gesproken over imiteren en over rollen spelen.

Erik had het verhaal al in printerversie gelezen en was verrast door het aantal stevige seksscènes. Dat lijkt me een aanbeveling.

Toen was er nog een afterparty en een heel slome zondag toe, waarin ik met een bonkend hoofd vol plotselinge flashbacks de glazen opruimde, cadeautjes uitpakte en een hoeveelheid bloemen schikte die niet zou misstaan op de begrafenis van een bekende Nederlander.

Dank aan iedereen die er was, dank aan Querido Kind ook.

Een extra kusje

In februari was ik te gast bij het Noord-Duitse Schleswig-Holstein Landestheater. Daar ging de Duitse toneelversie van Schaduwspits in première, Das ist dein Augenblick.

Het was ontroerend en opwindend om opeens het verhaal te zien dat altijd alleen in mijn hoofd heeft gezeten. Interessant om te ervaren welke passages uit het boek de bewerkers hadden gekozen, onwerkelijk om de personages mijn zinnen te horen uitspreken.

En hartverwarmend om na afloop te ontdekken hoe goed de acteurs Milan en Freke kenden

Ze hadden aan het einde van het stuk een kusje ingevoegd.
Nadat Milan tegen Freke heeft gezegd dat ze een bangeschijterd is, dat ze haar best niet durft te doen, geeft hij haar een heel dunne zoen op haar wang. Helemaal op maat, precies op het juiste moment. Ik wou dat ik het bedacht had.

De dramaturg en regisseur stonden te popelen om ook Prinsenleven te lezen. Hopelijk zijn ze daar net zo enthousiast over en mag ik ooit weer een avondje naar mijn eigen verhaal komen kijken.

Foto’s ©Henrik Matzen

Kauwen schrijft boeken

Dit is het prullenbakje naast mijn schrijftafel. Ik leeg het regelmatig, maar het is altijd weer weer snel vol met uitgekauwde kluiten kauwgom.

Als ik het even niet meer weet, als ik moet nandenken over een volgende zin, dan lopen mijn handen automatisch op hun vingertoppen naar rechts. Naast de mousepad – ik kan niet werken zonder muis – ligt altijd een pakje Stimorol. Andere kauwgom vind ik vies. Ik koop de voordeelverpakkingen, vijf rolletjes in een zakje, met zes tegelijk. Nog geen maand doe ik ermee. Twee pakjes per dag.

‘Knarsetand jij?’ vraagt de tandarts af en toe. Dan antwoord ik lacherig dat ik daar van bedgenoten nooit klachten over krijg. Ik zeg natuurlijk niet dat mijn tanden waarschijnlijk afslijten omdat ik zoveel kauwgom eet.

Ik schaamde me er altijd een beetje voor, maar sinds ik me verdiept heb kauwen, snap ik niet dat de overheid het nog niet verplicht heeft gesteld. Kauwen stimuleert de doorbloeding in de hersenen. Kauwen maakt alerter, verhoogt concentratie en reactiesnelheid, verbetert het geheugen, vermindert stress, bestrijdt zelfs dementie. En het schrijft dus boeken.