Het verhaal kreeg opeens een baby

Het was een lange weg, die van idee tot laatste versie van ‘Boyd was hier’.

Ik vertelde erover tijdens de presentatie van het boek. De eerste lezers laten nu gelukkig weten dat ze begrijpen waarom er zoveel tijd overheen moest gaan. Dit thema en deze vorm zijn niet in een mum van tijd bedacht en uitgewerkt. Toch is het geen moeilijk boek geworden. Iemand zei van de week een beetje schuchter dat ze in een dag (‘ademloos’) had gelezen wat ik in zes jaar heb opgeschreven.

Maar het is toch fijn om nu de schrijftijd wat te verkorten. Dus ik heb alweer twee personages die bij me aan de schrijftafel zitten: Kamille van elf en Vittorio van dertien.

Ze wonen boven elkaar in een grote stad, in en portiekwoning. Ze lijken (elke dag een beetje minder) op twee kinderen die ik ken, wonen in een huis aan een straat waar ik vaak kom, maar maken verzonnen gebeurtenissen mee.

Bij mij heeft elk boek zijn eigen aanpak. Deze keer vind ik het fijn om iedereen vóór me te zien, voordat ik echt ga schrijven. Ik heb foto’s gezocht van mensen die lijken op mijn personages en een schema gemaakt van hun verhoudingen.

Toen ik het verhaal dat ik in mijn hoofd heb, aan een vriendin vertelde, zei ze: ‘Mmm… Kan er geen baby bij? Een baby die van niemand is, maar die op een dag wordt thuisbezorgd?’

Ik vond het een briljant idee en nu heeft het verhaal opeens een baby gekregen. Gisteravond heeft mijn zoon (terwijl ik in de opera was voor onderzoek. Jaja..) een collage gemaakt van baby’s waar hij om moet lachen en naar wie ik kan kijken als ik het even niet meer weet.

‘Pizza Houdini’ heet het boek voorlopig. Ik leg nog wel eens uit waarom.